„Tylko w tańcu możesz stać się kimś o kim marzysz”
Autor nieznany
Program własny koła tanecznego
Autorki programu
Dorota Jurkowska
Danuta Karwicka
Mariola Krawiec
Barbara Mazurek
1.Wstęp
Taniec towarzyszył człowiekowi od początku jego istnienia , a kształtowanie form tanecznych następowało w miarę poznawania otaczającego świata , gdy człowiek starał się naśladować przejawy tegoż i swoim ciałem wyrażał uczuciowy stosunek do niego. Taniec zaliczany jest do najstarszej form sztuki i kulturowej działalności człowieka. Zawsze był i jest nadal jednym ze sposobów odreagowania oraz okazją do zabawy.
Dziecko od najwcześniejszych lat odczuwa potrzebę ruchu. Wyraża się to miedzy innymi w jego dążeniu do tańca. Muzyka dodaje specjalnego wyrazu ruchom dziecka. Poruszając się zgodnie z nakazami muzyki dziecko odczuwa ją bardziej aktywnie, łatwiej rozumie jej charakter. Dzięki pracy zespołowej rozwijają się indywidualne zdolności każdego dziecka. Zajęcia tego rodzaju pozwalają ujawnić inicjatywę, kreatywność, aktywność i samodzielność dzieci. Taniec wyrabia w dziecku umiejętności skupienia uwagi, szybkiej orientacji , uczy przestrzegać ładu i porządku. Dodatkowo wyrabia pozytywne cechy charakteru oraz kształci wrażliwość estetyczną. Dzieci lubią popisywać się przed innymi, toteż nauczony taniec chętnie chcą zaprezentować przed rodzicami, dziadkami czy kolegami. W związku z tym ,że zawsze interesowałyśmy się tańcami różnego typu , postanowiłyśmy poprowadzić w grupach zespoły taneczne , które pozwolą dzieciom rozwinąć swoje zainteresowania.
2.Cele ogólne:
publicznością
3.Cele operacyjne:
potrafi
umownym przepisom
4. Treści edukacyjne obejmują :
na zmianę tempa i dynamiki),
uwzględnieniem różnych kierunków: w przód -w tył, w prawo -w lewo,
szeregach, rzędach, w kole,
odstawny, przytup, wymach, obrót, klęk, ukłon),
ludowych i narodowych,
5.Metody realizacji celów programu:
Metoda to droga dochodzenia do celu, świadomie podejmowane przez nauczyciela czynności dla osiągnięcia określonego efektu. Stanisław Strzyżewski definiuje metody jako „ sposoby stawiania uczniów w sytuacjach zadaniowych, w których uczniowie pod kierunkiem nauczyciela dokonują zmian w strukturze własnego ciała i jego funkcjach, zdobywają wiadomości, umiejętności i nawyki oraz kształtują pozytywną postawę”.
Przy realizacji programu będą stosowane :
A. METODY TWÓRCZE ( metody kreatywne oparte na naturalnym ruchu – realizują zadania problemowe wymagające pełnej samodzielności i inwencji twórczej uczniów).
1. Zabawy naśladowcze – naśladowanie ruchów, odtwarzanie w zabawie różnych ruchów.
2. Metoda zabawowo – naśladowcza. Wykonywanie ruchów opisanych słownie i przywołanie z pamięci dziecka czynności widzianych lub stworzonych w wyobraźni.
i metody odtwórcze.
3. Metoda ( zadaniowa ) bezpośredniej celowości ruchu. Wykonywanie przez dzieci szeregu zadań, które stanowią dla niego bezpośredni, zrozumiały i atrakcyjny cel.
Nauczyciel poleca uczniom proste zadanie w odpowiednio dobranej pozycji wyjściowej. Metoda ta obejmuje ruchy proste, łatwe, zrozumiałe.
4. Metoda ścisła. Polega na ruchu odwzorowywanym z pokazu lub ruchu wykonanym na podstawie opisu słownego. Ćwiczenia są wykonywane jednocześnie, na komendę lub w podanym rytmie.
5. Metoda programowego nauczania. To metoda daleko posuniętej indywidualizacji przy zachowaniu pozorów samodzielności. Do nauczyciela należy demonstrowanie elementów ruchu, czuwanie nad ich prawidłowym wiązaniem w całość, korygowanie błędów, objaśnianie.
6. Metoda małych obwodów. Dotyczy doskonalenia lub nauczania umiejętności. Polega na przygotowaniu przez nauczyciela zadań etapowych, które przygotowują dzieci do zadania głównego, polegającego na opanowaniu określonej, złożonej umiejętności.
B. METODY ODTWÓRCZE ( odwołują się do pamięci ćwiczącego, w której przechowywane są pewne rodzaje ruchów i czynności, lub opierają się na pokazie ruchu przez nauczyciela, czyli odtwarzaniu obserwowanego ruchu )
1. Metoda opowieści ruchowej. Nauczyciel opowiada bajkę, wydarzenie, a dzieci ilustrują te treści ruchem. Obraz ruchowy angażuje wyobraźnie dziecka, jednocześnie podnosząc sprawność morfofunkcjonalną organizmu. Występują tutaj ruchy o różnym charakterze – biegi, skoki, czworakowanie, pełzanie, ciągnienie, pchanie, noszenie itp.
2. Gimnastyka twórcza Rudolfa Labana. Metoda ta dąży do rozwijania naturalnej ruchliwości dziecka i podkreśla przez ruch swojej indywidualności. W tej metodzie łączy się ruch z muzyka, z rytmem, wprowadza się ćwiczenia muzyczno – ruchowe, zabawy taneczne, pantonimę, opowieści ruchowe, dramę.
3. Metoda Karola Orffa. W metodzie tej wykorzystuje się słowo, rytm i ruch nawiązując do tradycyjnych form zabaw, ćwiczeń, tańców i muzyki.
4. Gimnastyka rytmiczna A. I M. Kniessów. Metoda ta opiera się na ruchu naturalnym, zrytmizowanym, ekspresyjnym, estetycznym, uwzględnia ruch odwzorowany i twórczy.
C. METODY NAUCZANIA RUCHU
1. Metoda syntetyczna. Polega na całościowym nauczaniu zestawów mniejszych elementów, motywów i wreszcie większych zestawów muzyczno – ruchowych.
2. Metoda analityczna. Polega na dzieleniu złożonych i trudniejszych koordynacyjnie ćwiczeń na fragmenty, które po osobnym opanowaniu scala się w płynny ruch.
3. Metoda mieszana ( syntetyczno – analityczna ). Polega w pierwszej fazie na nauczaniu częściami tańca a następnie w pełnej formie.
4. Metoda kompleksowa. Polega na nauczaniu wyodrębnionych przez nauczyciela kompleksów ruchowych danego tańca i jest połączeniem poprzednich metod, stosowanym często w celu korygowaniu błędów w wykonywanym ruchu.
Formy realizacji działań edukacyjnych są następujące:
- Zbiorowa (praca zbiorowa i jednolita z całą grupą),
- Małych obwodów ( strukturę małego obwodu stanowić będzie 3 – 5 drobnych zadań ruchowych prowadzących od najprostszego elementu do ostatniego ogniwa, w którym jest konkretne zadanie),
- Indywidualna (zróżnicowana z poszczególnymi dziećmi).
7. Opis osiągnięć dziecka:
charakterystyczne dla danego rodzaju tańca,
chusta, pompony itp.
8.Procedury osiągania celów:
9.Program dostarcza możliwości realizacji wielu różnorodnych wartości, w szczególności należą do nich:
Korzyści dla dziecka:
Korzyści dla przedszkola:
Korzyści dla nauczyciela prowadzącego:
Program skierowany jest głównie do nauczycieli przedszkola, którzy
odkryli zalążki talentu tanecznego w swoich wychowankach.
Treści programu będą realizowane raz w tygodniu w postaci 30 minutowych nieodpłatnych zajęć dodatkowych.
Program zawiera wstęp, cele kształcenia, korzyści dla dziecka i placówki
przedszkolnej, procedurę osiągania celów oraz ewaluację program (ankieta dla rodziców, dziecka i nauczycieli).
Program obejmuje jeden etap edukacyjny -przedszkole, grupy wiekowe dzieci : 3, 4, 5 i 6 letnie.
10.TEMATY ZAJĘĆ KOŁA TANECZNEGO
1.Kuźmińska O., Aerobic. Taniec i gimnastyka, SiT, Warszawa 1985.
2.Kuźmińska O., Taniec w teorii i praktyce. AWF Poznań 2002.
3.Młodzikowska M., Bednarzowa B., Tańce -rytm, ruch, muzyka. Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1983
4.Wieczysty M., Tańczyć może każdy, PWM, Warszawa 1986.
5.Wieman M., Tańce i zabawy ze śpiewem, PZWS, Warszawa 1961.